جایگاه مراتع در حفظ امنیت غذایی، منابع آب و خاک و تنوع زیستی هر روزه بیش از پیش نمایان میگردد. بوم سازگان طبیعی در اثر استفاده نادرست انسانی (بهره برداری بی رویه، چرای مفرط، معدن کاوی، جاده سازی و غیره) و شرایط نامساعد طبیعی (خشکسالی، محدودیت منابع آبی، شوری خاک و غیره) به شدت تخریب یافته و با کاهش عملکرد مواجه شده اند.
بهبود پوشش گیاهی در این مناطق توسط فرآیندهای طبیعی، توالی بسیار کند صورت میگیرد. افزون بر این کمبود عناصر غذایی موجود در خاک و شرایط نامساعد، رویشی باعث میشود تا روشهای سنتی در احیای اراضی تخریب یافته با موفقیت کمی همراه باشد. برای استفاده بهینه از منابع خاک و آب در دسترس لازم است روشهای مناسبی را در زمینه افزایش عملکرد گونه های گیاهی ارائه داد. همزیستی بین گیاهان و قارچ های میکوریزی میتواند نتایج مثبت بر زنده مانی، استقرار، تولید و عملکرد گیاهان داشته باشد. در سالهای اخیر از همزیستی بین میکوریز و گیاهان به عنوان ابزاری برای اصلاح و احیای اراضی تخریب یافته استفاده شده است.
نتر با نام علمی Astragalus squarrosus Bunge گستره قابل توجهی از مناطق استپی و بیابانی کشور را به خود اختصاص میدهد. با توجه به شرایط موجود و عدم امکان زادآوری طبیعی و استقرار این گونه در مراتعی که پیش از این در آنها حضور داشته، استفاده از نهال های میکوریزی این گونه برای احیای این مراتع توصیه می شود. کارشناسان و بهره برداران با کمک این دستورالعمل و با شیوه ی گام به گام امکان تولید مایه تلقیح نهال های میکوریزی و احیای مراتع مناطق خشک و بیابانی را خواهند داشت.
