یکی از مشکلات حال حاضر بخش کشاورزی در دنیا و ایران تولید میلیونها تن انواع پسماند از قبیل کاه و کلش گیاهان زراعی، باگاس و سرشاخه های خشکیده و حاصل از هرس درختان مثمر و غیر مثمر میباشد که متاسفانه علی رغم دارا بودن ارزش اقتصادی و پتانسیل استفاده در صنایع مختلف در بسیاری از نقاط دنیا کاربرد خاصی پیدا نکرده اند.
برنج به عنوان یکی از مهمترین محصولات زراعی در جهان و کشور ما است که با سطح وسیعی کشت میشود. با توجه به سطح وسیع کشت این محصول و تناژ بالای تولید آن پس از برداشت محصول حدود ۱۳۰۰ ميليون تن انواع بقایای کاه و کلش برنج و سبوس پس از فراوری به جا میماند.
در ساختار شیمیایی کاه و کلش برنج میزان زیادی از سلولز (۳۸ درصد) همی سلولز (۲۵ درصد) و لیگنین (۱۲ درصد) یافت میشود که به همین دلیل به عنوان خوراک برای دام ارزش غذایی بالایی نداشته و به عنوان یک ماده غذایی سخت خور برای دام محسوب میشود. متاسفانه بخش عمده ای از کاه و کلش تولیدی در شالیزارهای کشور بدون کاربرد بوده و با سوزاندن و یا دفع در مزارع برنج از بین میرود به طوری که سوزاندن کاه و کلش برنج به یکی از معضلات زیست محیطی استانهای گیلان و مازندران تبدیل شده است.
امروزه به علت ناآشنایی بسیاری از کشاورزان برای رها و آزاد کردن زمین به منظور کشت بعدی، بقایای گیاهی را میسوزانند و یا دور میریزند. در صورتی که با بکارگیری تکنولوژیهای جدید و با فرآوری بقایای گیاهی میتوان استفاده های متعددی از آنها نمود. تحقیقات طولانی موسسه تحقیقات بین المللی برنج نشان داده است که جمع آوری کاه و کلش تاثیری در میزان عملکرد برنج ندارد. لذا تبديل اقتصادی کاه و کلش برنج به فرآورده های زیستی با ارزش میتواند به عنوان یکی از مناسب ترین راهکارها برای جلوگیری از آلودگی محیط زیست بوده و از طرفی باعث بهره برداری اقتصادی و تبدیل آن به یک ماده زیستی باشد. براساس تحقیقات صورت گرفته اخیر به کمک ماشین آلات جمع آوری و یا جمع آوری دستی می توان ۲-۱/۵ تن در ساعت کاه و کلش را جمع آوری کرد و در کنار مزرعه با حداقل امکانات آن را به کود کمپوست تبدیل نمود.
