گیاه سنبل آبی بومی کشور برزیل در آمریکای جنوبی میباشد، ولی در سایر مناطق دنیا شامل آفریقا، آسیا، استرالیا و آمریکای شمالی نیز توسعه یافته است. این گیاه در بیش از ۵۰ کشور در پنج قاره گسترش یافته و موجب بروز مشکلاتی عظیم در آبراهه ها و پهنه های آبی این مناطق شده است. آلودگی به سنبل آبی در ایران برای اولین بار در سال ۱۳۹۰ در آب بندان عینک واقع در شهرستان رشت، استان گیلان گزارش شد.
پس از آن گزارشهای متعددی مبنی بر گسترش آلودگی این گیاه خطرساز در سایر پهنه های آبی استان گیلان ارائه شد. کتاب حاضر با هدف آشنایی با زیست شناسی و روشهای کنترل این گیاه مهاجم خطر ساز بر اساس پروژه های تحقیقاتی انجام شده در ایران و آخرین اطلاعات جمع آوری شده از منابع معتبر علمی تهیه و تنظیم شده است.
گیاه سنبل آبی در مکانهایی رشد می یابد که از انرژی تابشی بالا و ثابتی برخوردار باشند. این گیاه خطر ساز راندمان فتوسنتزی بالایی دارد. در شرایط مطلوب رشدی، هر بوته سنبل آبی پس از طی ۱۲۰ روز، ۷۰۰ بوته جدید تولید میکند. سنبل آبی به دلیل سرعت بالای تکثیر، یکی از خطر سازترین علفهای هرز زیستگاه های آبی جهان میباشد و رودخانه ها، تالاب ها، برکه ها، آب بندان ها، حوضچه ها، دریاچه ها و انواع دیگر زیستگاه های آبی را مورد تهاجم قرار میدهد. سنبل آبی توسط اتحادیه بین المللی حفاظت از طبیعت (IUCN) یکی از ۱۰۰ گونه مهاجم دنیا معرفی شده است، همچنین به عنوان یکی از ۱۰ علف هرز مسئله ساز دنیا و مخرب ترین علف هرز آبزی جهان شناخته میشود.
