گیاه نخود با دارا بودن درصد بالایی از پروتئین ارزش زیادی را در تغذیه انسان داراست. بذور رسیده و خشک حبوبات دارای ارزش غذایی زیاد و قابلیت نگهداری خوبی هستند و یکی از مهمترین منابع غذایی سرشار از پروتئین (۱۸ تا ۳۲ درصد) میباشند. با توجه به توانایی تثبیت ازت در این گیاهان، قرار دادن آنها در تناوب به پایداری سیستمهای زراعی کمک میکند. علاوه بر اینکه به طور تر مصرف می شود، دانه های خشک شده آن در تهیه آرد برای انواع اسنک و شیرینی به کار می رود.
فاقد فاکتورهای ضد تغذیه ای مثل بازدارنده های پروتئاز و پلی فنل هاست و پروتئین و فیبر زیادی دارد که قابلیت هضم آن را افزایش میدهد. در مقایسه با سایر حبوبات کلسیم و فسفر بیشتری دارد و پوشال آن به عنوان غذای دام کاربرد دارد. نخود در مساحتی بیش از ۹ میلیون هکتار در سراسر جهان کشت می شود و در شرق و جنوب آسیا و همینطور شمال آفریقا هر ساله به طور خودرو رشد میکند.
امروزه در مقیاس جهانی کشاورزی در مواجهه با نیازهای روزافزون به غذا بسیار موفق عمل کرده است، که این توفیق اساساً به دلیل واریته های گیاهی جدید استفاده از کودهای شیمیایی و آفتکش ها و توسعه سازه های آبیاری بوده است. از آنجا که هدف اصلی کشاورزی از این دیدگاه به حداکثر رساندن توأم تولید و درآمد است و یکی از عوامل مهم کاهش تولید در محصولات کشاورزی آفات، بیماری ها و علف های هرزی هستند که به محصول خسارت وارد می کنند. در این کتاب سعی شده است در حد امکان به معرفی اولیه و مهم عوامل خسارت زای محصول نخود و مدیریت کنترل این عوامل در مزرعه پرداخته شود.
