از آنجا که شیوه کشت فعلی برنج در ایران مبتنی بر استفاده از ارقامی است که با آبیاری غرقابی سازش یافته اند، بدین جهت به حجم زیادی آب، به طور متوسط حدود ۱۰ هزار متر مکعب جهت آماده سازی زمین، طی دوره ی کامل رشدی، تامین نیاز آبی تبخیر از سطح آب و خاک، نفوذ عمقی و جانبی در خاک و نیاز واقعی گیاه (تعرق) لازم دارند.
در این سیستم از کاشت بعد از استقرار گیاه در زمین، عمق آب در مزرعه در طی دوره رشد و گلدهی در حدود ۵ سانتی متر نگهداری میشود. به همین جهت تلفات بالای آب به واسطه نفوذ جانبی و عمقی آب و تبخیر در زمانی که خاک غرقاب است، زیاد میباشد. باتوجه به چالش کمبود آب و وقوع خشکسالی های طولانی و همچنین رقابت در مصرف آب قابل دسترس میان بخشهای مختلف جامعه، توجه به کاهش مصرف آب و یا افزایش بهره وری آن در حوزه کشاورزی از جمله تولید برنج با اتخاذ شیوه های کم آب بر که فقط نیاز واقعی آب گیاه (تعرق) را تأمین نماید، اجتناب ناپذیر خواهد بود.
براین اساس توسعه سیستمهای جدیدی از کشت که به آب کمتری در تولید برنج نیاز باشد و در عین حال عملکرد مناسبی نیز تولید نماید و یا در توسعه سطح زیر کشت به ویژه در اراضی کم آب و یا اراضی مستعد به عنوان کشت تابستانه و بعد برداشت محصول اصلی زمستانه کمک نماید، می تواند به عنوان راهکاری اساسی در افزایش بهره وری از منابع آبی و همچنین تولید برنج بسیار موثر واقع شود.
در این رابطه کشت ژنوتیپ های برنج هوازی جهت افزایش کارآیی مصرف آب و بهره وری آن توسعه یافته است. تحت این شرایط کاشت بذر این ژنوتیپ ها در خاک با بستر خشک و تحت شرایط غیر غرقابی و غیر اشباع از آب در سرتاسر دوره رشد میباشد و میزان رطوبت مناسب آب در خاک برای رشد و نمو گیاه برنج بین حداکثر اشباع خاک از آب و تا حداقل نقطه پژمردگی خواهد بود که این میزان رطوبت آب در خاک نیاز آبی خالص گیاه که همان تعرق می باشد را تأمین خواهد نمود.
